Mijn eerste Afrika ervaringen!

Dit keer een bericht vanuit Kameroen! Ik zal jullie alvast waarschuwen: het is een lang bericht! Maar ik heb dan ook een hoop te vertellen :) Ik ben hier dus veilig aangekomen. Maar ik zal even beginnen waar ik het vorige bericht was gebleven: Casablanca! Nadat ik zaterdag in Casablanca ben aangekomen en 30 uur moest wachten, heb ik zondag samen met Simon (de andere Nederlander) de stad bekeken. Met de trein zijn we naar het centrum gegaan, tenminste… dat dachten we. We hebben uiteindelijk vanaf het station nog 2 uur gelopen om bij de moskee in het centrum uit te komen, en dat was redelijk vermoeiend in de hitte! Maar het was erg leuk om de omgeving te zien en om de, overigens erg aardige, mensen te ontmoeten. We kwamen precies op het goede moment bij de moskee aan (de 3e grootste moskee van de wereld) voor de rondleiding. Dus schoenen uit en naar binnen! De moskee was erg indrukwekkend. Hierna met de taxi terug naar het hotel, avond gegeten, ingepakt, Spanje – Duitsland gekeken en op weg naar het vliegveld. Ik vond het erg leuk om even een dagje Casablanca mee te pakken! Ik had gehoord dat Casablanca redelijk westers is, maar toch vond het interessant om eens een stad met Arabische invloeden te zien.

De vlucht had 1,5 uur vertraging (go Royal Air Maroc..) en was superdruk. Het was een nachtvlucht, maar iedere keer als ik net in slaap was gevallen werd ik weer wakker gemaakt voor thee of eten. En toen verloor ik ook nog mijn lens (probeer die in een vliegtuig maar eens terug te vinden… Uiteindelijk bleek ik erop te zitten, dus hij zit nu weer vrolijk in m’n oog :D). Als toppunt kregen we ook nog best veel turbulentie, dus ik was blij toen ik veilig uit het vliegtuig kon stappen in Douala: een veredeld busstation. Er waren welgeteld 2 kofferbanden, 1 uitgang en 0 airco (ok er hingen wat ventilatoren)! Gelukkig stond Aiesec me op te wachten, dus we konden direct naar het MC-house (het huis van het Aiesec bestuur in Kameroen) in Douala. Wat je dan in één keer meemaakt is bijna niet te beschrijven. Het was er zo druk, chaotisch, warm en benauwd en ik heb er voornamelijk krottenwijken gezien. Op veel plaatsen ligt gewoon vuilnis en erg fris ruikt het dan ook niet. Dit was wel heftig! Uiteindelijk heb ik in Douala een sim-kaart gekocht en mijn euro’s op straat voor Cameroense franken geruild (lekker illegaal!) en ik heb nog even geslapen op de bank. Het huis is redelijk primitief, maar ze hebben meestal wel elektriciteit. Water was er niet op het moment dat ik er was, dus ik had hier mijn eerste ervaring met het met een emmer doorspoelen van een toilet! Hierna werd ik in de taxi naar Buea gezet. Na een rit van ongeveer 2 uur, waarvan ik toch wel een redelijk groot deel in doodsangst had gezeten en ik me toch begon af te vragen waarom ik dit ook al weer wilde, kwam ik in Buea aan.

Buea is een stadje onderaan Mount Cameroon en de temperatuur is er veel aangenamer en het is er rustiger. Dit beviel dus gelijk een stuk meer! Ik werd opgehaald door een Aiesec’er en hij heeft me op mijn eerste Kameroense eten getrakteerd: Plantains (een soort van banaan) en Ndole (soort van groente met tomatensaus: schijnt niet pittig te zijn, maar voor mijn begrippen was dat het natuurlijk wel). Hierna werd ik bij mijn NGO afgezet, Chameg. Ik werd hier door Meg, het hoofd van de ngo, heel hartelijk ontvangen! Even gepraat over wat ik ongeveer ga doen en daarna naar huis gebracht: ik logeer de komende twee maanden namelijk bij Meg thuis. Ik was toch wel een beetje bang wat ik hier aan zou treffen na al die ‘huizen’ die ik in Douala had gezien, maar het viel alles mee! Het huis is groot en ruim (voor Afrikaanse begrippen) en ik heb een normale kamer met een normaal bed. Er hing zelfs al een klamboe boven! Wat o.a. anders is: de wc heeft geen bril, je moet de wc doorspoelen met een emmer water en uit de douche komt koud water (maar er staat in principe altijd ergens gekookt water, dus dat kan je mixen en met een emmer over jezelf heen gooien). In het begin had ik geen idee wat ze precies bedoelden, dus toen ik vroeg hoe je nou precies met een emmer doucht, moesten ze heel hard om me lachen. Maar ik had het gisteren voor het eerst uitgeprobeerd en het beviel me prima! Ik voelde me hier direct thuis, dus dat is natuurlijk mooi! Ik kwam er trouwens wel gisteravond achter dat ze hier ’s avonds in huis last van ratten hebben… Ze zijn best klein, maar toch!!!

Meg heeft in dit huis nog drie andere meisjes opgevangen en nog een jongen (hij is volgens mij haar biologische zoon). Ik merk wel dat het een andere cultuur soms lastig is. Ze eten hier namelijk zelden gezamenlijk en vaak wordt mij gezegd om te gaan zitten, terwijl de andere kinderen dan mijn spullen opruimen, mijn eten koken (waar ze dan zelf niet eens van eten) of water voor me halen. Dat vind ik maar vreemd! Maar dat zal er wel bij horen… Sowieso word je hier als blanke wel erg opgemerkt. Vaak wordt er ‘white men’ naar me geroepen (dat roepen ze ongeacht of je man of vrouw bent) en kindjes die naar me zwaaien enzo. Toch vind ik het moeilijk omdat ik dan bijvoorbeeld voorin de auto mag zitten, terwijl er drie dikke Kameroenezen achterin gepropt zitten! Ik zeg dan dat dat niet hoeft, maar daar willen ze niets van weten. Ik krijg voor m’n gevoel dus wel een soort van voorkeursbehandeling, terwijl ik dat natuurlijk helemaal niet wil.

Maandagavond heb ik met Pieter (een jongen uit Rotterdam die hier ook via Aiesec zit) afgesproken en hij heeft me de stad laten zien, erg handig! We zijn gaan eten met nog een Amerikaanse jongen (bij Salisam: een plek waar ze speciaal voor ons rijst of aardappels met groenten en vlees maken) en later kwam er nog een Kameroense jongen bij en hebben we nog ergens wat gedronken. Mijn eerste regenbui heb ik toen trouwens ook overleefd. Om 22.30 werd ik netjes voor de deur afgezet, want ik moest er dinsdag weer vroeg uit!

Dinsdag was mijn eerste stage-dag en we gingen gelijk het veld in. Om 8.30 vertrokken we (best netjes voor Kameroense tijd, aangezien we om 8 uur zouden vertrekken). Ze hadden me al gewaarschuwd, dus ik had van te voren maar even een reis-pilletje genomen: nou die heb ik nodig gehad! We zijn namelijk gaan kijken in hoeverre een weg op dit moment wordt aangelegd. Er is een opdracht uitgegeven om van het ene plaatsje naar het andere plaatsje een normale weg te maken, maar of dit dan ook echt gebeurd moet gecontroleerd worden. Het blijft Afrika hè! Ik vond het wel een hele bijzondere trip, omdat je zulke aparte dingen ziet. Sowieso waren ze alleen helemaal aan het begin van de weg bezig, maar deden ze verder niets en wisten de bewoners van de dorpjes ook helemaal niet dat er een weg ging komen. Dat wordt dus nog even flink boos worden, omdat ze moeten doorwerken. De bewoners hebben we geïnformeerd over de aanleg van de weg, zodat zij misschien ook nog een beetje als controlemechanisme kunnen werken. Maar we gingen met de auto over een weg die geen weg was. Nog nooit iets meegemaakt dat zo hobbel-de-bobbel was! Het voelde als een ware safari, vooral aangezien de weg ook grote delen onder water stond (nee, ik heb behalve een jongen die met een dooie rat liep, geen dieren gezien. Sorry pap, geen olifanten!). De weg is 16 km. lang, maar we hebben er meer dan 2 uur over gedaan. Dit zegt al genoeg lijkt me! Nadat we in Bifa (een dorpje) met de chief hadden gepraat, zijn we weer teruggegaan: weer ruim 2 uur over die weg! Ik heb echt bijzondere dingen gezien, waaronder:

- Kinderen die uit de rivier water halen met emmers, omdat er geen stromend water is
- Kinderen van 4 die op hun broertje of zusje van 1 passen en ze in een zak op hun rug dragen
- Kleine kinderen die met manchettes (messen) lopen die bijna groter zijn dan zij zelf. Die manchettes gebruiken ze trouwens voor het verzamelen van eten, maar door al die Rwanda verhalen moest ik hier wel erg aan wennen! Vond het echt schokkend toen ik de eerste mensen met van die grote messen rond zag lopen, maar uiteindelijk wen je er wel aan.
- Kinderen die gewoon echt hard aan het werk zijn en zelf eten etc. verzamelen en dingen proberen te verkopen
- Mensen die de was op de hand moeten doen (Pieter heeft me hier een wasserette aangewezen, maar dat is voor de Kameroenezen gewoon te duur)
- De was die vervolgens gewoon op de stenen ligt te drogen
- Dat iedereen met alles op zijn hoofd loopt! Vaak zonder handen. Zelfs mijn koffer werd door iemand op zijn hoofd gedragen.
- Dat hier alle taxi’s gedeeld worden, het liefst met in ieder geval 6 mensen per auto.
- Een personenauto waar zeker 12 mensen in en op zaten!

Ik heb het tot nu toe heel erg naar m’n zin en ik zie echt zo veel bijzondere en bizarre dingen. Ik moet zeggen dat ik me wel heel overdreven voel met m’n mobiel, laptop, camera, mp3-speler en noem maar op. Ik heb gisteren mijn ‘zusje’ Mary, 13 jaar oud, uitgelegd hoe mijn laptop werkt. Ze had weleens op een computer op school gewerkt, maar dit vond ze wel heel erg interessant! Ze heeft een verhaaltje in word getypt, we hebben samen gedanst op de Pussy Cat Dolls, want die vindt ze heel goed, en ik heb haar pinball uitgelegd. Ik heb hier namelijk geen internet, ook niet bij de ngo zelf. Ik moet dus naar een internetcafé om op internet te kunnen, dat is wennen! Het is soms trouwens wel lastig, want ze spreken hier Pigeon (of hoe je het ook schrijft) Engels. Dit is echt onverstaanbaar, dus dat maakt het communiceren soms wat lastig!

Ik heb al wel echt interessante gesprekken gehad, omdat ik me afvroeg in hoeverre al die afgelegen dorpjes nu echt wel een weg etc. willen hebben. Ik heb namelijk toch een beetje meegekregen dat we als het Westen niet onze ideeën in ontwikkelingslanden moeten opdringen, omdat de cultuur er gewoon anders is. Maar zij gaven aan dat iedereen wel goede dingen wil: dus zoals een goede verbindingsweg en mobieltjes etc. Dit vond ik wel interessant om te horen, omdat ik dacht dat veel van dat soort dorpen ook juist hun afzonderlijkheid waarderen. Gisteren zat ik voor het eerst op ‘kantoor’ en heb ik te horen gekregen wat ik de komende twee maanden ongeveer ga doen. Ik ga me voornamelijk bezig houden met het linken van Chameg aan sponsors, het op orde brengen van de documentatie hier en het maken van een nieuwsbrief. Wel lastig, aangezien er in dit plaatsje maar op 1 plek internet is: in het internetcafé. Dan merk je ineens hoeveel gebruik je ervan maakt! Verder zal ik in het kader van het ASK-programma voorlichting geven over Aids: hiervoor het ik zaterdag mijn eerste bijeenkomst. Terwijl ik trouwens net op ‘kantoor’ zit, valt de elektriciteit uit. Mooi om te zien hoe ze daar hier niet eens op reageren (dat is gewoon normaal), terwijl we in Nederland al klagen als de e-mail niet werkt! :) Onze ‘vergadering’ gisteren begon trouwens met een gebed, dat is ook weer eens wat anders!

Vandaag regent het ontzettend hard (dat heb je in het regenseizoen…). Wel mooi om te zien hoe ze hier de regen als excuus voor alles gebruiken: omdat het regent vertrokken we namelijk niet om 8.30, maar om 9.30 naar kantoor! Het komt toch niet zo vaak voor dat ik moet zitten wachten op mensen, maar hier is zelfs mijn laatheid nog ruim op tijd! Ik heb trouwens gisteren al geprobeerd om een bericht op mijn waarbenjij te zetten, maar internet was zo langzaam dat dat lastig werd. Vandaag hebben ze gelukkig een programma op mijn laptop geïnstalleerd, waardoor ik met mijn laptop op internet kan. Dit is wat sneller. Gisteren kwam Meg trouwens naar me toe om te zeggen dat ze Malaria had, maar dat ze wat pilletjes had gekregen er tegen. Ik dacht meteen: o jee, malaria! Maar wat hoorde ik: ze noemen hier alles malaria en blijkbaar heeft ze dus gewoon een griepje :)

Komend weekend ga ik naar de hoofdstad Yaounde om de stad te bekijken en om naar de voetbalwedstrijd Kameroen – Ghana te gaan. Leuk! Alleen moet ik zaterdag eerst naar die ASK bijeenkomst, dus ik hoop dat dat gaat lukken! Voor de rest staat er nog weinig op de planning, dus zie ik wel wat er allemaal gaat gebeuren… Ik heb het hier erg naar mijn zin, de omgeving is erg veilig en er wordt ontzettend goed voor me gezorgd! Zo, nou kunnen jullie ook weer, net als ik, rustig slapen.

Zijn jullie trouwens allemaal al gaan stappen in een rookvrije club/bar/pub? Laat me maar weten hoe jullie het vinden, want er werd me namelijk al gevraagd hoe het in Nederland is nu we niet meer mogen roken binnen! Tja, daar kan ik tot eind augustus natuurlijk niks over zeggen :)

Ik kijk uit naar jullie reacties en ik hoop snel weer wat te kunnen plaatsen!

Liefs,
Yvonne